“IK GA GEWOON NIET DEZE PATATJES ETEN!”

Het gaat super op school. Ze doet goed mee, luistert goed, voert opdrachtjes uit en heeft stapels vriendinnen. Totdat ik haar ophaal. Ze roept: "Gele patatjes uit de Airfryer? Ik wil bruine patatjes!" Dat is ras patat van de patatzaak.

Geschrokken komt haar kleuterjuf uit het leslokaal en zegt: “zo is ze normaal in de klas nooit.” Ik twijfel, ga ik uitleggen dat dit best normaal gedrag voor haar is? Ligt het aan mij? Was ik te streng of te gehaast?

Een tweede juf komt kijken; “ja, zo gaat dat soms, de hele dag zich groot gehouden, aangepast, en nu eindelijk kan ze weer zichzelf zijn. Dat betekent dat ze zich op haar gemak voelt bij jou en jou vertrouwt.” Eigenlijk is het dus een compliment.

In de auto gaat het door. "Ik ga gewoon niet deze patatjes eten!" Thuisgekomen mag ze even op een schermpje. De patat is nog niet klaar en een schermpje werkt kalmerend. En dan kunnen wij ook even weer kalmeren.

De Airfryer is nieuw, het is pas de tweede keer dat we hem gebruiken. We hebben ontdekt dat de baktijd twee keer langer moet zijn dan wat de gebruiksaanwijzing beweert. Dit keer zijn de patatjes knapperig. Na enig protesteren eet onze pleegdochter ze ook; ze zijn lekker! Neemt niet weg dat ze geen andere punten vindt om over te klagen en schreeuwen. “Ik lust geen boontjes!”

We hebben al geleerd dat een time-out geven niet gaat werken op zo’n moment. Overprikkeld, moe, niks help meer. “Wil je op schoot zitten, knuffel en vliegtuighapjes?" De driftbui is direct voorbij. Gezellig parkeert ze zich op mijn schoot, houdt me stevig vast en lacht. Ze is gelukkig, blij en tevreden.

Ik denk nog even aan wat die juf zei. Inderdaad, wat mag ik blij zijn met zo’n pleegdochter! Ze schreeuwt tegen mij, dus ze vertrouwt mij, ons en ze houdt van ons.

Ik ben de gelukkigste pleegvader ter wereld.