Amper zes jaar jong. Uit huis geplaatst. Veel meegemaakt en het hoofd vol, bomvol met nare herinneringen. Herinneringen aan vroeger; geslagen, verwaarloosd, niet gewenst, misbruikt. Een gesloten karakter, teruggetrokken. Geen knuffel willen ontvangen, geen hand door zijn haren. Wel af en toe fluitend in en om het huis, maar verder afstandelijk en gesloten. Bewust? Nee, of toch wel.

Geen makkelijke startperiode van onze eerste pleegzorgplaatsing. Maar met veel observatie, geduld en zachtmoedigheid omringden we hem. Na een EMDR sessie en traumatherapie kwam het zonnetje door de wolken. De eerste weken een vaag zonnetje. Af en toe dagen met mist, soms dichte mist. Maar vaak wel drie stappen vooruit en twee stappen terug! Oftewel, er was vooruitgang! Je zag hem langzaamaan zijn “rugtas" uitpakken en steeds meer zichzelf ontwikkelen.

Nu enkele jaren later zie ik hem gaan. Met zijn zware rugtas. Wel een andere rugtas dan vroeger. Deze rugtas zit vol met boeken, leerboeken. Ik zie hem gaan, nu fluitend, vol plezier en als zichzelf op die grote fiets. Zelfs 28 inch!!. Zie hem gaan, fluitend naar het VWO. Een prater is ie nog steeds niet. Maar fluitend, vrolijk en vol plezier door het leven. Genietend, en fluitend! Op zijn manier. Fluitend komt ie thuis, de vogels in de tuin begroeten hem…..al fluitend!